Wniebogłosy

Ta wariatka

w słomkowym kapeluszu

zawsze śpiewała najgłośniej

zagłuszała siedzących

w ławkach z przodu i za nią

krzywili się wierni

na te wniebogłosy

Drzeć się, by wszyscy słyszeli?

Ze strachu drżało sklepienie kościoła

(wiem już, skąd te pęknięcia na stiukach)

ścigałam się z nią w śpiewach

mój głos srebrzysty czysty

i bez nuty fałszu

nie miał siły przebicia

choć wzmacniał go mikrofon

Ze mszy na mszę

drażniła mnie coraz bardziej

– Porozmawiam z księdzem Ignacym,

niech zwróci uwagę – pomyślałam

I pewnej niedzieli

głos uwiązł mi w krtani

zadławił szyję

zasznurował usta

– Wielbię Ciebie w każdym momencie

o Żywy Chlebie nasz w tym Sakramencie –

głos wariatki z dołu

wzlatywał na chóry

srebrzył się i perlił

w oknach malował witraże

a na ścianach freski

ulatywał przez lukarny

wbiegał schodami na dzwonnicę

i w niebo

w niebo

głos

Przyjąłeś go Panie

Danuta Bolikowska