Emilia pierwszy raz widzi morze

Kiedy Emilia

pierwszy raz

zobaczyła morze

miała siedemdziesiąt trzy lata

Modliłam się

by dożyła

tej chwili, gdy

obrośnięte żylakami nogi

zanurzy w chłodnej

wodzie

Powitało nas

rozpalone do białości słońce

Wilgoć morska wdzierała się

do płuc

tarczyca wchłaniała

życiodajny jod

Gorący jak węgle piach

masował opuchnięte stopy

Czyściec przed rajem

upragnionego morza

– Co robisz mamo? – spytałam

gdy Emilia zanurzyła w wodzie

zaciśniętą dłoń

– Obiecałam sobie, że jeśli uda mi się

zobaczyć morze,

wykąpię w nim

różaniec – wyjaśniła cicho

Po horyzont błękit

niezmierzony spokój

falujący brzuch planety

rozedrgany oddech piasku

Dzieci z łopatkami

chwalą Ciebie Boże

23 IX 2003

Danuta Bolikowska