O godzinie 17.00 w grupie 20 osób zgromadziliśmy się w kaplicy, aby rozpocząć nasze mini rekolekcje Eucharystią. Mszę świętą celebrował ksiądz Piotr. Rozpoczęliśmy pieśnią adwentową „Marana tha”. Na wstępie ksiądz Piotr powiedział, że przy półmroku panującym w kaplicy słabo widzi zgromadzonych.  Porównał to czasu Adwentu, gdy stajemy na progu tajemnicy, tak jak Maryja i Józef po Zwiastowaniu. Gdy Maryja została poślubiona Józefowi mieli oni wyobrażenia i plany swojego przyszłego życia. Pan Bóg kolejno odbierał im te projekcje na wspólną przyszłość.

Wysłuchaliśmy słowa z proroka Izajasza z czytań dnia. Natomiast czytanie z Ewangelii zostało wybrane przez księdza Piotra. Odczytał on nam początek Ewangelii według świętego Jana, które jest przewidziane przez Kościół na Święto Narodzenia Pańskiego.

Na początku homilii ksiądz nawiązał do filmu „Bóg nie umarł”. Film opowiada o konflikcie pomiędzy profesorem odrzucającym istnienie Boga, a jednym ze studentów. Student nie chciał podpisać się pod narzuconym przez wykładowcę oświadczeniem, że „Bóg umarł”, które miało być warunkiem uczestniczenia w wykładach. Profesor zaproponował studentowi 20-minutową debatę na zakończenie wykładu, o istnieniu /lub nieistnieniu Boga. Film kończy się tragiczną śmiercią profesora w wyniku wypadku. Dyskusje ze studentem doprowadziły do otwarcia się profesora na Boga w ostatnich chwilach życia i pragnienia pojednania się z Nim. Stało się to możliwe dzięki przypadkowej obecności pastorów w miejscu wypadku. W tle sceny śmierci profesora słychać dobiegające dźwięki pieśni „The king is coming” - „Król nadchodzi” (z odbywającego się w pobliżu chrześcijańskiego koncertu). „Is coming” oznacza, że dzieje się to właśnie teraz, że właśnie ta chwila to czas, gdy Bóg przychodzi (greckie kairos- określony moment w dziejach, w którym Bóg dokonuje zbawczego działania). Nasz ksiądz zobrazował ten najlepszy czas na dotknięcie Boga przykładami ze swoich ostatnich doświadczeń duszpasterskich. Król przychodzi właśnie teraz, nie po to by nas zgubić, ale aby wydobywać nas z ciemności, z niewoli naszych grzechów.

Kapłan zwrócił naszą uwagę na niektóre fragmenty czytanego tekstu Ewangelii według św. Jana.

„Słowo stało się Ciałem” - W języku greckim „Ciało” zostało określone słowem, które oznacza kawałek krwistego mięsa. Obrazuje to bardzo wyraźnie Wcielenie się Boga w materię, zniżenie się do poziomu człowieka. 

„I zamieszkało między nami” - autor ewangeliczny użył to określenia „I rozbiło swój namiot pomiędzy nami”. Bóg wcielił się, ale i złożył Dar z samego Siebie. Mimo naszych grzechów, zaniedbań, odstępstw od Niego, Bóg rozbija namiot pośród nas. Często dzieje się to w niespodziewany sposób, w niespodziewanym miejscu i okolicznościach np. w więzieniu z przedstawionego przykładu z posługi duszpasterskiej biskupa Rysia.

„Słowo” - greckie „Logos” zakłada też możliwość dialogu, który jest inicjowany przez Boga od stworzenia pierwszych ludzi. Po grzechu pierworodnym to Bóg szuka Adama i zadaje mu pierwszy pytanie „Gdzie jesteś?”. Podobnie zwraca się pierwszy do Kaina, pytając go o o jego brata Abla. Przychodzi do Noego z poleceniem zbudowania arki, a z Abrahamem rozpoczyna dialog o grzesznych miastach Sodomie i Gomorze.

Zamknięcie na Słowo Boga i na rozmowę z Nim wywołuje biedę duchową (smutek, zniechęcenie, brak otwarcia na drugiego człowieka). Ksiądz Piotr odczuł to w trakcie tegorocznych wizyt duszpasterskich (kolędy), kiedy często spotykał ludzi biednych duchowo i zniechęconych do życia, pomimo braku trosk materialnych.

Dialog z Bogiem jest dla nas zawsze owocny i dobry. Słowo Boże chce nas pojednać, przemienić, dodać nam odwagi.

Odnosząc się do słów z wprowadzenia do Eucharystii ksiądz Piotr przypomniał nam krótko fragment homilii wygłoszonej podczas rekolekcji adwentowych dla naszej grupy dwa lata temu. Prowadzący rekolekcje ksiądz Michał salezjanin mówił nam, o tym że każdą wspólnotę czeka cierpienie nie tylko z powodu własnych słabości i grzechów, ale również wtedy gdy próbuje czynić dobre rzeczy. Bóg często przekreśla nasze (nawet te dobre) plany. Czyni to dla naszego dobra, chociaż w danej chwili jest to dla nas niezrozumiałe. Tak było i w przypadku Maryi i Józefa. Po zaślubinach mieli oni swoje wyobrażenie o przyszłości swojego małżeństwa: o wspólnym życiu, o dzieciach, o domu.  Bóg miał wobec nich inny plan, który burzył ich kolejne wyobrażenia: począwszy od Zwiastowania, poprzez poród w bardzo trudnych okolicznościach, konieczność ucieczki do Egiptu i inne wydarzenia aż do Męki Chrystusa.

W podsumowaniu homilii usłyszeliśmy dwa wskazania.

Po pierwsze radujmy się, że Słowo jest wśród nas, że rozbiło pomiędzy nami Namiot- Tabernakulum (z greckiego „namiot”).

Po drugie prośmy Maryję i Józefa abyśmy w momentach ogałacania nas przez Boga z naszych planów i projekcji na życie potrafili pójść za Słowem i wchodzili w dialog z Bogiem, który nas szuka. Jest to trudne, ale w mocy Ducha Świętego możliwe.

Po zakończeniu Mszy Świętej mieliśmy krótką 10-minutową przerwę na rozruszanie „zeschłych” kości.

Drugą część naszych rekolekcji ksiądz Piotr zaczął od przybliżenia nam przesłania ikony Matki Bożej niosącej Ducha Świętego (Pneumatofora), która towarzyszyła nam od początku spotkania. Pierwowzór powstał w latach 80 XX wieku w Pracowni Sióstr Karmelitanek w Szczecinie. Madonna trzyma w skrzyżowanych na piersi dłoniach symbol Ducha Świętego - białą gołębicę. Ikona promieniuje spokojem, zachęcając nas do cichej kontemplacji, poszukiwania Bożego światła. Została napisana jako rezultat medytacji nad tekstami św. Maksymiliana Marii Kolbe, który widział w Maryi autentyczną ikonę Ducha Świętego. Maryja w momencie poczęcia została zespolona z Duchem Świętym, żył on w niej od samego początku. Dzięki temu połączeniu woli, intencji i pragnień Maryi z Duchem Świętym zawsze odpowiadała Bogu „tak”. Zespolenie Maryi z Duchem Świętym było tak ścisłe, że św. Maksymilian uważał, że można w Niej dostrzec jakby Wcielenie Ducha Bożego.

Postać Matki Bożej na ikonie okryta jest maforionem- tradycyjną chustą kobiecą noszoną przez ludy Wschodu. Na szacie Maryi znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa. Stanowi to podkreślenie jej duchowego otwarcia na Boga. Kontury gołębicy rozmywają się co symbolizuje tajemnicę Ducha Świętego- Trzeciej Osoby Boskiej, której granic nie jesteśmy w stanie ogarnąć/ wymierzyć.

Człowiek XXI wieku otoczony jest wieloma przedmiotami zrobionymi przez niego lub przez innych ludzi. Myśli, że skoro ludzie są w stanie wymyślić, skonstruować, zbudować tak wiele, to gdzie w tej rzeczywistości jest miejsce na i dla Boga. Odrzuca to, że świat mógł zostać stworzony przez Istotę niemożliwą do ogarnięcia rozumem. Dlatego też zastępuje pojęcie Boga naturą, którą trzeba poznać, opisać i da się ją objąć ludzkim intelektem.

Twarz Madonny jest rozświetlona światłem promieniującym z białej gołębicy- Ducha Świętego. Na jej chuście widoczne są refleksy światła pochodzące z tego samego Źródła. To tak jak w naszym życiu, są chwile, gdy prześwietla nas Boże światło np. w czasie chrztu świetego. Ale często nasza dusza tonie w mroku, oddala się od żródła Bożego światła.

Spróbujmy wołać o światło, które na naszym obliczu będzie odnawiać oblicze Boga. Wydobywajmy z mroku ciemności naszej duszy, by je prześwietlić Bożym światłem.

Przez krótki czas w milczeniu adorowaliśmy Najświętszy Sakrament wystawiony w monstrancji i medytowaliśmy przed ikoną Oblubienicy Ducha Świętego.

Potem wspólnie odmówiliśmy trzy tajemnice różańcowe związane z Maryją: Nawiedzenie Świętej Elżbiety, Narodzenie Pana Jezusa i Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi.

Po błogosławieństwie Najświetszym Sakramentem zaśpiewaliśmy pieśń „Cichy zapada zmrok”.

A po zakończeniu rekolekcji przeszliśmy do sali papieskiej na nocne Polaków rozmowy.

Galeria zdjęć