Piękny wrześniowy ranek. Nasza pielgrzymka "Lata dwudzieste- świętość i bohaterstwo" rozpoczynamy  modlitwą przed naszą kapliczką, po której udajemy się do Radzymina-miejsca, gdzie rozegrała się najważniejsza bitwa decydująca o losach wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Zatrzymujemy się przy tablicach przy wejściu na cmentarz i czytamy tak znamienne słowa :

„Przechodniu powiedz Ojczyźnie, że wierni jej prawom tu spoczywamy.

Tuśmy się mężnie za Ojczyznę bili i na ostatek gardła położyli".

Mikołaj, który wspólnie z Moniką przygotował nasza pielgrzymkę przypomina nam wydarzenia, które poprzedziły "Bitwę Warszawską", kreśli sylwetki patriotów, którzy oddali życie za Ojczyznę, wspomina bohaterstwo Księdza Ignacego Skorupki, który zginął pod Ossowem.

Św. Jan Paweł II był na cmentarzu w Radzyminie 13.06.1999. Spotkał się z żyjącymi uczestnikami wojny polsko-bolszewickiej i modlił się pod Bratnią Mogiłą Bohaterów poległych w 1920 roku. Jan Paweł II z pokorą powiedział, że urodził się właśnie w 1920 roku i i nosi w swoim sercu dług wdzięczności wobec tych którzy wówczas walczyli za Ojczyznę. Zwycięstwo Polaków nad przeważającymi silami wroga, które tak trudno było nie tylko strategom wojskowym racjonalnie wytłumaczyć, było poprzedzone żarliwymi modlitwami całego narodu i zostało nazwane " Cudem nad Wisłą".

Świadkowie  tamtych wydarzeń mówili o odczuwalnej opiece Matki Bożej. Cala Polska modliła się o ratunek dla naszego kraju i zawierzyła losy wojny polsko-bolszewickiej Najświętszej Marii Pannie. Żarliwa modlitwa tysięcy osób wyprosiła cud - ukazanie się Najświętszej Marii Panny w postaci Matki Bożej Łaskawej - patronki Warszawy, która pojawiła się na niebie przed świtem, a swoim płaszczem otaczała stolice, jak gdyby chciała ją za wszelką cenę obronić przed wrogiem. Matka Boża trzymała w swoich dłoniach tarcze - symbole obrony przed wrogiem.

W kaplicy domowej papieża w Castel Gandolfo można odnaleźć freski przedstawiające obronę Jasnej Góry i "Cud nad Wisłą ", które to freski kazał namalować papież Pius Xi, będący podczas bitwy warszawskiej nuncjuszem apostolskim w Warszawie.

W czerwcu 1973 roku Prymas Stefan Wyszyński podczas wizyty w Radzyminie nazwał walki
o miasto " Drogą Golgoty narodu polskiego ".

Z Radzymina jedziemy do Ostrówka - głównego miejsca naszej pielgrzymki. Z kościoła w Ostrówku do domu, w którym mieszkała Helenka Kowalska - późniejsza siostra Faustyna idziemy pieszo odmawiając różaniec i Koronkę Bożego Miłosierdzia. To nic, ze upal, kurz budowanej drogi, każdy z nas ma w swoim sercu intencje, z którymi przyszedł pomodlić się do Św. Faustyny.

Podczas  mszy świętej odprawianej na miejscu nasz ksiądz Piotr pięknie mówi o siostrze Faustynie i o tym, by nasze życie, podczas którego uczymy się  wypełniania nawet tych małych rzeczy, też wydało mile Panu Bogu owoce.

Po mszy św. zwiedzamy piętrowy dom zbudowany z modrzewia w 1905 roku - roku urodzin siostry Faustyny. W tym domu, w Ostrówku, w latach 1924-1925 żyła i pracowała jako pomoc domowa państwa Aldony i Samuela Lipszyców -Helena Kowalska, młodziutka dziewczyna z ubogiej rodziny, która pracowała i modliła się żarliwie, bo chciała wstąpić do klasztoru, a materialnym warunkiem było zgromadzenie tzw. posagu.

W wieku 18 lat Helenka powiedziała swoim rodzicom o zamiarze wstąpienia do klasztoru, jednak nie uzyskała ich poparcia. Podczas zabawy tanecznej w Łodzi ukazał jej się Pan Jezus i upomniał się o nią - jak napisała potem w swoim Dzienniczku. Mimo licznych trudności Helenka trafiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie, ale warunkiem przyjęcia było wypracowanie posagu. Do domu państwa Lipszyców Helenka trafiła za sprawą księdza Józefa Dąbrowskiego. Ze wspomnień pani Aldony Lipszycowej wynikało, że wszystkie zarobione pieniądze Helenka przekazała w całości na potrzeby Zgromadzenia. Mimo wielu zajęć: opieki nad 4 dzieci państwa Lipszyców, pomocy w prowadzeniu domu itp. licznych zajęć Helena nie zaniedbywała życia religijnego i wierności swojego powołania. Państwo Lipszycowie byli niepraktykującymi katolikami, ale nie utrudniali Helenie jej życia religijnego.

Ostatecznie 1 sierpnia 1925 roku Helenka Kowalska wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie. 

Opiekujące się domem w Ostrówku siostry Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, między innymi  siostra Helena i siostra Pawła, pięknie opowiadały o młodej Helenie, pokazały nam dom z jego wnętrzami, umeblowaniem i chyba każdy z nas miał wrażenie, że ten dom żyje, tylko jego domownicy wyszli na chwilę. Z portretu patrzyła na nas młoda, uśmiechnięta blondynka z pięknym warkoczem- to późniejsza Święta siostra Faustyna. Inne  fotografie przedstawiały członków rodziny Lipszyców w  latach dwudziestych i latach późniejszych.

Po "uczcie duchowej " przyszedł czas na inną ucztę - przepyszną szarlotką, którą upiekła Hania. Zjedliśmy ją w cieniu rozłożystych drzew.

Z Ostrówka pojechaliśmy do Klembowa. Zatrzymaliśmy się w kościele pod wezwaniem św. Klemensa - Papieża i Męczennika - w tym kościele, w latach 1924-25 Helenka Kowalska wielokrotnie przystępowała do komunii świętej.

Proboszcz Ksiądz Fabian Powala opowiedział nam burzliwą historię kościoła, którego nie oszczędziły kataklizmy i działania wojenne. Zachwyciły nas piękne witraże ( w tym witraż poświęcony Ojcu Pio- patronowi naszej parafii), piękny ołtarz główny i 4 ołtarze boczne, drewniana XIX wieczna ambona oraz wyjątkowa chrzcielnica. Z ołtarza głównego patrzyła na nas Matka Boża Klembowska z dzieciątkiem. Obraz został namalowany w XVII wieku.

Kolejnym punktem programu była wizyta w Ossowie , gdzie znajduje się Kaplica i cmentarz żołnierzy polskich, poległych podczas obrony Warszawy w 1920 roku. Bitwa pod Ossowem odbyła się 14 sierpnia 1920 roku. Zginęło w niej kilkuset żołnierzy ochotników, w większości studentów i gimnazjalistów z warszawskich szkół. Większość została pochowana na cmentarzu w Radzyminie, ale część pochowano w zbiorowych mogiłach na tym cmentarzu. W sierpniu 1924 roku odsłonięto pomnik z wyrytymi 69 nazwiskami poległych i napisem:

„Siedmiokroć odpieraliśmy hordy bolszewickie i tu padliśmy u wrót stolicy a wróg odstąpił…”.

W 1928 roku otoczono cmentarz poległych ceglanym murem, oraz wzniesiono kaplicę pw. Matki Boskiej Zwycięskiej, według projektu prof. Brunona Zborowskiego. W okresie międzywojennym organizowano tu uroczystości w każdą rocznicę „Cudu nad Wisłą” . Podczas okupacji i w okresie PRL-u cały teren nie był dostępny, rozebrano mostek i włączono teren cmentarz w skład poligonu wojskowego. Okoliczni mieszkańcy i rodziny poległych jednak potajemnie dbali o groby. Dostęp do cmentarza udostępniono dopiero w 1977 roku, rok później odnowiono i rozbudowano kaplicę.

W 1996 roku uczczono pamięć gen. Józefa Hallera budując pomnik. W 2006 roku odsłonięto pomnik Ojca Świętego Jana Pawła II , jak zauważyła Ewa P. Papież uśmiecha się jakby miał powiedzieć coś dowcipnego.

W sierpniu 2010 roku na pobliskiej polanie posadzono 96 Dębów Pamięci , powstaje też Panteon Wybitnych Polaków , ku pamięci tych , którzy zginęli w Smoleńsku.

Po zwiedzeniu wszystkich zakątków , modlitwie za zmarłych, wykonaniu setek zdjęć powierzyliśmy Bogu wszystkie nasze dzienne sprawy i wyruszyliśmy w kierunku domów.

Galeria zdjęć