„Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”

(por. Wj 20,2-3)

            W sobotę 7 lutego 2015 roku zebraliśmy się, aby rozpocząć cykl spotkań poświęconych Dekalogowi. Chronologicznie zaczęliśmy od I Przykazania. Jako przygotowanie do rozważań posłużyła nam homilia Jana Pawła II wygłoszona w Koszalinie 1 czerwca 1991 r. Cała pielgrzymka pod hasłem „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście” miała przypomnieć Polakom  Dziesięć Przykazań. W kolejnych przemówieniach Papież mówił o Dekalogu jako fundamencie życia osobistego, rodzinnego i społecznego.

            Nasze spotkanie rozpoczęliśmy Mszą Świętą. Uczestniczenie w Eucharystii sprawowanej w małym gronie daje poczucie większej bliskości z Bogiem i ludźmi. Słowa modlitwy brzmią wyraźniej, tekst czytań odbieramy jako skierowany osobiście do nas, młodzieniec z Ewangelii jest każdym z nas. Jak mamy żyć Panie, by osiągnąć Królestwo Niebieskie? Homilia ks. Piotra dała możliwość refleksji nad naszym postępowaniem. Ludzkimi biedami, słabościami i tym wszystkim co nas od Boga oddala. Ale nade wszystko była zachętą do odważnego zawierzenia. Usłyszeliśmy piękne porównanie – człowiek jest jak skoczek na skoczni narciarskiej. Dekalog pozwala tak wpasować swoje narty w wyżłobione tory najazdu, aby na jego końcu rzucić się z radością w ramiona Boga. Wiara zawsze zawiera w sobie cząstkę czegoś nie do końca wytłumaczonego, zrozumianego, odkrytego przez rozum. Potrzeba bezgranicznej, dziecięcej ufności, aby odważnie kroczyć przez życie. 

            Rozpoczęliśmy dyskusję w oparciu o koszalińska homilię Jana Pawła II. Mówił wtedy:

„ ... Boże prawo moralne jest dane człowiekowi i dane równocześnie dla człowieka: dla jego dobra. … Jeśli człowiek burzy ten fundament, szkodzi sobie: burzy ład życia i współżycia ludzkiego w każdym wymiarze. … Jednakże, drodzy bracia i siostry - "ten skarb przechowujemy w naczyniach glinianych" (por. 2 Kor 4,7). Czasy, w których żyjemy,             ludzkość współczesna, europejska cywilizacja i postęp, mają już za sobą owo szukanie Boga       po omacku - które jednak było szukaniem i do Niego jakoś prowadziło. Wszyscy       odziedziczyli skarb. W Chrystusie otrzymali więcej jeszcze niż Dekalog. Któż jednak    bardziej niż Chrystus - ukrzyżowany i zmartwychwstały - potwierdza moc tamtego pierwszego słowa Dekalogu: "Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną"? … "Stworzenie (...) bez Stworzyciela zanika" - głosi Sobór (Gaudium et spes, 36). Bez Boga      pozostają ruiny ludzkiej moralności. „

            I jeszcze na koniec przypominał:

„ … Oto Dekalog: dziesięć słów. Od tych dziesięciu prostych słów zależy przyszłość      człowieka i społeczeństw. Przyszłość narodu, państwa, Europy, świata.”

            Słowa Papieża nie wymagają komentarza.

Co powoduje, że nie zachowujemy Pierwszego Przykazania?

• zmiana wiary, odrzucenie Boga
• wiara w magię, wróżby, homeopatię
• wszechobecny kult pieniądza, siły, młodości
• stawianie w życiu na karierę, zdobywanie pozycji, egoizm
• zatracanie się w nałogach – alkoholizm, narkomania, pornografia, uzależnienie od internetu
• chorobliwe poświęcanie się czemuś, co w normalnym wymiarze jest działaniem pozytywnym
• ciągłe dążenie do zaspakajania  własnych potrzeb

            Paolo Curtaz w książce „Dziesięć Przykazań” pisze:

„Trafny jest komentarz angielskiego pisarza Chestertona: „Nie jest prawdą, że ten, co nie wierzy w Boga, nie wierzy w nic. On bowiem zaczyna wierzyć we wszystko!” W codziennym życiu tego właśnie doświadczamy. Jaki efekt może przynieść trwanie wyłącznie w ziemskiej perspektywie, bez wzniesienia wzroku? To grozi spłyceniem wszelkiego poszukiwania, banalizuje każde życie, sprowadzając je do szaleńczej pogoni za sprawami do załatwienia i pożądaniami do zaspokojenia.” Uchowaj nas przed tym Panie!

           Bóg cierpliwie czeka na grzesznych, błądzących, wątpiących. Jego Miłość jest dla każdego. On najpierw wyprowadził Izraelitów z niewoli a dopiero potem dał im Przykazania. Nie uzależniał wolności od przyjęcia Jego Prawa. Nie stawiał warunków wstępnych. Przez wieki szanuje wolną wolę człowieka. Do nas należy decyzja czy chcemy być Jego Dziećmi.

            We wszystkich obszarach życia rodzinnego, zawodowego, społecznego mamy ustanowione zasady postępowania, regulaminy, kodeksy, standardy. Bez jasno określonych norm, postawionych granic człowiek nie potrafi dobrze funkcjonować. Świat z wyraźnie wytyczonymi prawami jest przewidywalny, a przewidywalność daje poczucie bezpieczeństwa. W takich warunkach możemy realizować plan naszego życia. Bóg wyzwala człowieka i z miłością prowadzi do wolności dającej szczęście.

         Prowadziliśmy długą dyskusję, w której wyraźnie wybrzmiał głos Asi. Najważniejsze, aby człowiek poszukiwał Boga, poświęcał mu każdą dziedzinę życia, dążył do Jego poznania na miarę swoich możliwości. Nie jest ważne kim jest, jakie ma wykształcenie czy pozycję społeczną. Liczy się, czy pragnienie bycia blisko Niego nie ograniczy się jedynie do obecności na niedzielnej mszy świętej.

        Potem nastąpiła część warsztatowa. Oglądaliśmy zdjęcia nieznanych osób. Pierwsze wrażenie podpowiadało nam kim są, czym się zajmują, w jakim są wieku. Potem okazało się, że na 8 zdjęciach było nie 8, ale 4 osoby w różnych stylizacjach. Dotykaliśmy i wąchaliśmy przedmiotów bez kontroli wzroku. Wniosek z powyższych doświadczeń był jeden: zmysły nieraz zawodzą nas, nie dają prawdziwego poznania. Podobnie opinie innych ludzi mogą nas zwodzić, oddalać od prawdy. Tylko oparcie życia na Bogu daje człowiekowi pewność. Obyśmy zawsze mieli odwagę trwania przy Nim. Oby nie było tak, jak z trzymaną w ustach mandarynką. Niby ją mamy, ale nie czerpiemy z niej wszystkich właściwości odżywczych.

            Kończąc spotkanie przypomnieliśmy postawę Męczenników z Pratulina, beatyfikowanych przez Jana Pawła II 6 października 1996 roku. W drugiej połowie XIX wieku car Aleksander II podpisał dokument likwidacji Kościoła Unickiego i podporządkowania go Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej. Wielu kapłanów i wiernych nie godziło się na to. 24 stycznia 1874 roku w Pratulinie  po wywiezieniu proboszcza parafianie przeciwstawili się przekazaniu świątyni. Wincenty Lewoniuk i jego 12 towarzyszy świadomi zagrożenia życia udali się pod świątynię, by jej bronić. Zostali rozstrzelani w pozycji klęczącej podczas modlitwy. Wojsko rosyjskie pogrzebało męczenników, bez udziału najbliższych, w odosobnionym miejscu. Mogiłę zrównano z ziemią. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku mieszkańcy Pratulina upamiętnili to miejsce, a 18 maja 1990 roku szczątki zamordowanych przeniesiono do kościoła parafialnego.

Męczennicy Podlascy zapłacili najwyższą cenę wypełniając Pierwsze Przykazanie:

Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną

Galeria zdjęć