DRUGI DZIEŃ PIELGRZYMKI DO ZIEMI ŚWIĘTEJ – 20 KWIETNIA 2013 r (sobota)

Jerozolima – miasto Święte dla trzech religii: judaizmu, chrześcijaństwa i islamu.

Od wczesnego poranka rozpoczynamy zwiedzanie miasta o którym marzyliśmy od dawna, aby zobaczyć na własne oczy.

Miasto które ma wiele nazw: JERUSZALAIM – tak nazywali Żydzi, JEROZOLIMA – tak nazywali Grecy. Są też tacy językoznawcy, którzy tłumaczą nazwę – MIASTO POKOJU, poznając historię tego niezwykłego miejsca nie mamy takiego wrażenia. Jerozolima była siedemnaście razy niszczona i tyleż samo razy odbudowywana, ale chyba żadne inne miasto na świecie nie przeżywało bardziej krwawej historii. Jest takie powiedzenie: jak Pan Bóg dzielił dobra, to dziewięć z dziesięciu przydzielił Jerozolimie, a jedną całemu Światu. Gdy Pan Bóg dzielił nieszczęścia to uczynił to odwrotnie – dziewięć nieszczęść Jerozolimie, a jedno całemu Światu. Dzięki niezwykłym wydarzeniom, a zwłaszcza religijnym, nie ma z pewnością drugiego miasta bardziej popularnego i częściej opisywanego na przestrzeni wszystkich czasów. Samo Pismo Święte wymienia je przeszło osiemset razy.

Jerozolima leży w odległości 52 kilometrów na wschód od Morza Śródziemnego i 30 kilometrów na zachód od rzeki Jordan. Zbudowana jest na wapiennych wzgórzach na wysokości ok. 760 m nad poziomem Morza Śródziemnego, 1145 m nad poziomem Morza Martwego.

Mieszkamy na Górze Oliwnej i z tego miejsca rozpoczynamy dzisiejszą peregrynację. Stąd jest najwspanialszy widok na miasto. Z tego miejsca również Jezus patrzył i zapłakał nad jej przyszłym losem. Nasze oczy zatrzymują się na górującej nad miastem złotej kopule na Skale, gdzie w czasach biblijnych stała Świątynia Jerozolimska, zdobyta i zniszczona przez Rzymian w 70 r.n.e. Jerozolima oglądana z tego miejsca sprawia wrażenie twierdzy. U podnóża widzimy wąwóz Cedronu i kamienny cmentarz, a dalej białe mury zbudowane z kamienia wapiennego okalające miasto. Mury te zostały zbudowane w XVI w na rozkaz tureckiego sułtana Sulejmana Wspaniałego – mają 4,5 km długości i 7 bram. Jerozolima dzieli się na wschodnią i zachodnią. Zamieszkiwana jest według podziału na cztery dzielnice: żydowską, muzułmańską, chrześcijańską i ormiańską.
Po zauroczeniu panoramą miasta wyruszamy szlakiem Niedzieli Palmowej, aby kolejno nawiedzać miejsca wiązane z pobytem i działalnością Jezusa. Pogoda nas nie rozpieszcza, zamiast spodziewanych upałów mamy tylko „polską przekropną”.
Mijamy kościół Dominus Flevit zbudowany w kształcie łzy. W niedalekiej perspektywie widzimy akcent rosyjski – siedem złoconych cebulastych kopuł cerkwi św. Marii Magdaleny.

Z wolna zbliżamy się do Getsemani – bazyliki Agonii, zwanej też Kościołem Narodów. To tu znajdowały się liczne ogrody, w których rosły drzewa oliwne. Jeden z nich Getsemani – tłocznia oliwy powszechnie znany. Należał on widocznie do kogoś, kto był bliski Jezusowi, skoro go często odwiedzano.
Jezus opuściwszy Wieczernik przybył tutaj by się modlić i czekać na prześladowców. W kościele tym znajduje się SKAŁA KONANIA na której modlił się Jezus. Skała ta jest otoczona koroną cierniową z misternie kutego żelaza. Miejsce to od najdawniejszych czasów otoczone było czcią. Przy bazylice jest ogród oliwny. Rośnie tu w otoczeniu kwiatów osiem prastarych drzew oliwnych. Olbrzymie pomarszczone pnie przypominają skalne bloki, ale korony nadal są zielone. Są to potomkowie tych, które były świadkami pojmania Jezusa.

W tym otoczeniu odprawiona została przez księdza Artura Msza Święta.
Następnie odwiedzamy bazylikę NM Panny do której prowadzą majestatyczne schody. Na samym dole znajduje się krypta, gdzie została pochowana Matka Boża. Grota ta zbudowana przez Krzyżowców, a dziś jest własnością Greków obrządku ortodoksyjnego i Ormian. W czasie naszego nawiedzenia odprawiana jest msza święta w obrządku ormiańskim.

Przejeżdżamy autokarem do kościoła Pater Noster, którego dzieje są długie jak wszystko w Ziemi Świętej. Otaczają nas tablice Modlitwy Pańskiej w ponad sześćdziesięciu językach. Schodzimy do groty (krypta credo), w której Jezus miał nauczać o rzeczach ostatecznych (grota „pouczeń” czy „niezgłębionych tajemnic”). Krzyżowcy znalazłwszy tablicę Ojcze Nasz po hebrajsku i grecku zbudowali to bazylikę. Wśród tablic z Modlitwą Pańską nie zabrakło najważniejszych: po hebrajski i aramejsku.

Tablica w języku polskim została ufundowana przez żołnierzy z Brygady Strzelców Karpackich i wmurowana między tablicami portugalską i gruzińską.
Spotykamy na naszej drodze cmentarze. Poniżej kościoła Pater Noster znajdują się groby proroków mniejszych Aggeusza, Zachariasza i Malachiasza, o których się sądzi, że są autorami trzech ostatnich małych ksiąg Starego Testamentu. Nieco dalej nekropolia żydowska, tysiące kamiennych grobów na zboczu Góry Oliwnej.
Widzimy też po przeciwnej stronie Cedronu pod murem miasta wielki cmentarz muzułmański. Te dwie nekropolie leżą naprzeciwko siebie, a ludzi tu spoczywających nic już nie dzieli.

Na naszej drodze do kościoła św. Piotra w Gallicantu patrzymy na Dolinę Gehenny inaczej Pole Krwi. W Starym Testamencie opisany jest fakt składania dzieci w ofierze kultowi Molocha, aż do czasów króla Jozjasza. W późniejszych wiekach składano tu ofiary z ogromnej liczby zwierząt (ok.265 tys.). Wspomniany kościół stoi na miejscu, którym znajdował się dom Kajfasza, Najwyższego Kapłana w czasach Jezusa. Samo wnętrze owej świątyni zbudowanej w 1931 r. nie budzi szczególnych emocji. Z wnętrza świątyni krętymi schodami schodzimy do najniższego poziomu, gdzie jak twierdzą gospodarze tego miejsca przetrzymywano Jezusa przez ostatnią noc.
Następnie udajemy się do ogromnego Sanktuarium Maryjnego – bazyliki Zaśnięcia NM Panny. Góruje ona nad panoramą Jerozolimy. Wzorem dla architekta z Kolonii na początku XX w. była katedra w Akwizgranie. Schody wiodące w dół prowadzą do krypty na środku której umieszczono figurę śpiącej Maryi wykonanej z drewna wiśniowego i kości słoniowej. Kopuła nad kryptą przedstawia Jezusa witającego się z Matką. Gospodarzami bazyliki są niemieccy benedyktyni.

W sąsiedztwie bazyliki jest Wieczernik, miejsce Ostatniej Wieczerzy. Sala pozbawiona jest dekoracji, tylko piękne gotyckie łuki dzielą ją na dwie części. W 2000 r. Jan Paweł II po raz pierwszy odprawił tu Mszę Świętą. Wieczernik nazwał Matką Kościołów (in persona christi).

Pod Wieczernikiem na niższym piętrze jest kilka pomieszczeń czczonych jako Grób Króla Dawida. Miejsce to zostało zidentyfikowane jako Grób Króla Dawida dopiero w XI w., a w XV w Muzułmanie włączyli go do meczetu, gdyż uważali Dawida za jednego z proroków. Jest to jedno z najbardziej czczonych przez Żydów miejsc świętych.
Ostatnim etapem dzisiejszej peregrynacji jest przejście do Starego Miasta. Przechodzimy przez pozostałości po Cardo Maximus – rzymskiej kolumnowej ulicy wiodącej z Bramy Damasceńskiej ku Bramie Syjońskiej. Ulica ta powstała w czasach gdy Jerozolima była rzymskim miastem i nosiła nazwę Aelia Capitolina.
Przed Ścianą Płaczu nakrywamy głowy. Ściana Płaczu jest pozostałością po zburzonej Świątyni Jerozolimskiej w 70 r n.e. Ogromne bloki kamienne wznoszą się na wysokość 11 m.

Teren jest patrolowany przez wojsko izraelskie. W szczelinach muru modlący umieszczają karteczki z prośbami i błagalnymi modlitwami do Boga.
I tak kończymy drugi dzień pobytu w Ziemi Świętej. Wracamy do hotelu na kolację.

Opr. Maria Magdalena i Tadeusz Sokolniccy.

Galeria zdjęć

Film z Pielgrzymki