Minął kolejny rok i znowu spotkaliśmy się na rekolekcjach w Wielkim Poście. Poprowadził je nowo przybyły do naszej parafii kapłan, ksiądz Artur. Nasze spotkanie rozpoczęliśmy Mszą Świętą. W niej siła, z niej moc do zmiany postępowania. I jak zawsze niby przypadek, ale przecież wiemy, że każdy najdrobniejszy gest jest ważny i nieprzypadkowy. Wszyscy usiedliśmy po tej stronie kościoła, jak biblijne kozły, które potrzebują nawrócenia, zanim pójdą do nieba. Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, co się źle mają.

            Po Mszy Świętej ksiądz rozpoczął swoją naukę o Miłości Boga. Przypomniał, że „Bóg tak bardzo umiłował świat, że Syna Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, lecz życie wieczne miał.” Jako osoba odpowiedzialna za napisanie relacji z rekolekcji do kroniki, starałam się pilnie notować. I wtedy usłyszałam jakże mądre słowa ks. Artura: „rekolekcje nie są po to, by zapisać kilka mądrych, zgrabnych złotych myśli, ale po to, by otworzyć się i przyjąć do serca to, co mówi do nas Bóg. I wreszcie, aby samemu odpowiedzieć na Boże wezwanie.” Dlatego nie gniewajcie się Ci, którzy nie mogliście uczestniczyć w sobotnim spotkaniu i liczyliście na solidny opis. Rekolekcji nie można opowiedzieć, można je tylko przeżyć. Był to wyjątkowy, dany nam od Boga czas, możliwość wzajemnego podzielenia się swoim doświadczeniem Miłości Boga. Nie sposób przelać tego na papier, można w tym było jedynie uczestniczyć.

           Po katechezie odbyła się Adoracja Najświętszego Sakramentu. Beatka nagle wyczarowała biały obrus, świece, kwiaty.  W oka mgnieniu powstał ołtarz. Aby nieco ukierunkować nasze rozważania, otrzymaliśmy od księdza pewne pomocne wskazówki:

            W jakich wydarzeniach życia (konkretny przykład) doświadczyłeś miłości Boga?

            Czy wierzysz, że Bóg kocha cię także wtedy, gdy grzeszysz?

            Czy odczuwasz lęk przed Bogiem? (nie chodzi o bojaźń bożą tylko o odczuwanie strachu).        Czy coś nowego dowiedziałeś się o miłości Boga w czasie naszego dnia skupienia?

            Dostaliśmy wydrukowane fragmenty Pisma Świętego. Czytając, w ciszy rozpoczynaliśmy indywidualny dialog z Bogiem. Przytoczę te urywki, aby ci, którzy nie mogli być obecni, niech chociaż w ten sposób dotkną Niewidzialnego:

•                     Rdz 1,26-27

•                     Ps 8nn

•                     Iz 54,7-10

•                     Iz 49, 14-16

•                     Łk 15,4-6

•                     J 10,11-15

•                     1J 4,7-10

•                     Rz 8,31-34

•                     Mt 7,7-11

            Odnalezienie powyższych fragmentów będzie na pewno sporym wyzwaniem, można to potraktować, jako domowe zadanie rekolekcyjne.

            „Gdzie się zbierze dwoje albo troje w imię moje, tam ja jestem pośród nich.”

            Mam pewność, że w sobotnie popołudnie tak właśnie było. Czuliśmy Boga prawie namacalnie. Troski dnia codziennego zostały z boku, pędzący w szalonym tempie świat jakby stanął w miejscu. Od naszego współdziałania z łaską bożą zależy na jak długo wystarczy „rekolekcyjnego żaru”. Oby palący się ogień wiary, choć przygaszany ludzkimi upadkami, pozostał w duszy na zawsze, aż do ostatniego tchnienia.

Bogu niech będą dzięki!

Galeria zdjęć