Kwietniowe spotkanie 2009 r. postanowiliśmy poświęcić encyklice  Jana Pawła II „Eucharystia w życiu Kościoła“. Uczestników miał zwabić od dawna zapowiadany przez Maćka tajemniczy gość. 

Okazał się nim Andrzej Wróblewski, poeta pochodzący z Kielc, autor tekstów piosenek do płyty „Santo subito“, nagranej przez scholę „Do Góry Nogami“ w 2007 roku.

Skromny i z pozoru cichy, łatwo wtapiający się w tłum, okazał się elokwentnym gawędziarzem – swymi opowieściami o tym jak tworzy wiersze, zaczarował uczestników spotkania. Zawsze mnie ciekawiło, z czego żyją poeci. Otóż Wróblewski, z wykształcenia ekonomista (choć najpierw chciał zdawać na polonistykę), pracuje w Warszawie w znanej firmie budowlanej, a wiersze pisze – w drodze do pracy, jadac sobie 35 minut (w jedną stronę) tramwajem… Jest on autorem zestawu kilkunastu wierszy poświęconych Janowi Pawłowi II oraz wielu, wielu innych. Papieża jednak nigdy nie spotkał osobiście. Wiersze o Nim zaczął pisać, oglądając w telewizji transmisję z pogrzebu, a „Sadownika“ (piosenkę na płytę)  napisał właśnie jadąc do pracy. Początkowo wierszy „papieskich“ było tylko pięć, dopiero pomysł wydania płyty zmobilizował go do napisania kolejnych tekstów.

Pisać zaczął już we wczesnym dzieciństwie. – Pasja pisania utworów, a nie tylko ich odtwarzania, rozwinęła się u mnie na początku lat 90. Jednak tematyka religijna występuje w moich wierszach rzadko – mówił Wróblewski. Tym wyznaniem zadziwił słuchaczy, bo jest nam znany głównie jako autor wierszy religijnych! W młodości grywał w zespole muzycznym jako basista. Przyznał także, iż kilka lat temu napisał 59 wierszy o tematyce ewangelicznej. Spisywał bowiem w niedziele kazania i starał się utrwalać przekazy Ewangelii, z tym, że kompletnie niemetodycznie połączył czytania z lat A, B i C… Ostatnio natomiast zaczął pisać piosenki wielkopostne, bo tych w Kościele jest niewielki zestaw.  Inne wiersze poświęcone są otaczającej przyrodzie, jeszcze inne mają wydźwięk humorystyczny. Napisał również 22 pioseenki imieninowe. Ostatnio stworzył tekst i skomponował piosenkę dla znanego banku.

Poeta Andrzej Wróblewski tworzy dużo i radośnie, a my – jako Grupa „Santo subito“ możemy się też radować, że przyczyniliśmy się do odkrycia jego pasji... Poeta odczytał nam kilka wierszy, które nie znalazły się na płycie, m.in. „Syna niebieskiej Matki“, „Świerszcza“ i „Słynne okno“.

Oto fragment:

Na Franciszkańskiej słynne okno ciągle puste.

On nam w tym oknie już się więcej nie pojawi,

Ten, co po latach chudych przyniósł lata tłuste,

I który tu, na Ziemi, cud niejeden sprawił.

Lecz choć nie widać w oknie znanej nam postaci,

Pogodny głos życzliwym żartem nas nie wzruszy,

On tutaj stoi, choć cielesny wygląd stracił,

I na nas patrzy stąd oczami swojej duszy.

Andrzej Wróblewski, „Słynne okno“ (fragm.) 

Podczas drugiej części spotkania omawialiśmy encyklikę „Ecclesia de Eucharistia”. Najpierw, jak zawsze, dzieliliśmy się wrażeniami, przemyśleniami i wnioskami jakie zrodziły się w naszych głowach po przeczytaniu encykliki.       Na dłuższą chwilę zatrzymaliśmy się przy następujących słowach Jana Pawła II: „Znaczącą konsekwencją tego wpisanego w Eucharystię ukierunkowania ku eschatologii jest również fakt, iż w naszej dziejowej wędrówce daje ona impuls i zasiewa żywe ziarno nadziei w nasze codzienne zadania i obowiązki. (…) Pragnę z całą mocą przypomnieć to na początku nowego tysiąclecia, ażeby chrześcijanie czuli się bardziej niż kiedykolwiek wezwani, aby nie zaniedbywać obowiązków przynależnych mieszkańcom tej ziemi. Ich zadaniem jest przyczyniać się, kierując się światłem Ewangelii, do budowania świata na miarę człowieka i odpowiadającego we wszystkim zamysłowi Boga”. Oto zadanie dla nas i dla naszych rodzin!

Następnie zabrał głos  ks. Piotr. Krążąc wokół tematu liturgii Eucharystii, poruszył wiele ciekawych wątków. Mówił o liturgii Wschodu i Zachodu, o liturgii przed  i po Soborze, o sprawowaniu Eucharystii u pierwszych chrześcijan, o dwóch wymiarach Eucharystii, o Maryi jako Tabernakulum,  oraz o  wielkiej odpowiedzialności kapłanów, jako tych, którzy łączą ludzi z Bogiem. Później wysłuchaliśmy wzruszającego opisu Eucharystii z pierwszych wieków, odczytanego przez Alę z księżego brewiarza. Następnie ksiądz Piotr omówił szczegółowo całą Mszę św., począwszy od liturgii słowa, przez liturgię eucharystyczną aż do liturgii Komunii św. Były to cenne wiadomości, które wielu z nas gdzieś umknęły, a wracając sprawiły, że najbliższą Eucharystię przeżyliśmy z większą uwagą, powagą i zaangażowaniem.

Nielicznie, tym razem, zgromadzone dzieci i młodzież, czekały z niecierpliwością na przerwę, aby móc oddać się konsumpcji zgromadzonych „darów”. Gdyby dorośli wiedzieli wcześniej, jak smakuje kiełbasa i chleb przywiezione przez Alę i Sławka, przerwa byłaby dużo wcześniej!

Galeria zdjęć