Dzień 1 – sobota 16 października 2010

Stało się. Rozpoczynamy naszą pielgrzymkę. Rano spotykamy się na Okęciu, wszystko przebiega sprawnie. Nadajemy bagaż i idziemy do kaplicy lotniskowej, aby tuż przed wylotem zawierzyć Bogu czekający nas tydzień. Ksiądz Piotr przed spotkanie z wiecznym miastem wspomina polskie krajobrazy – lasy, rzeki, jeziora. Teraz musimy to zostawić.

Cała podróż przebiega bez problemów. Lądujemy, obieramy bagaże i już jedziemy autokarem do hotelu. Chwila na rozlokowanie w pokojach, a potem wyruszamy na plac Św. Piotra.

Groty watykańskie są już zamknięte, ale to nic. Przecież dziś jest 16 października, 32. rocznica wyboru Karola Wojtyły na papieża. Nie mogliśmy tu nie przybyć. Kapie lekki deszczyk, nic nas nie zniechęci. Widzimy przygotowany na jutrzejszą uroczystość plac, wiszą portrety sześciu nowych świętych i błogosławionych. Wśród nich jest też polski kapłan Stanisław Kazimierczyk.

Z Watykanu udajemy się na kolację. Trzeba przyjąć miejscowe zwyczaje kulinarne. Pierwsze danie to pasta, nie czekajcie Polacy na zupę. Potem mięso z warzywami, czyli opiekanymi ziemniakami i deser. I tu klasyka, po prostu budyń waniliowy, bardzo smaczny.

Wracamy do hotelu. Zasypiając, wielu z nas myśli o czekających atrakcjach …

Dzień 2 – niedziela 17 października 2010

            Nie będę opisywać dokładnie miejsc, które zwiedziliśmy tego dnia, bo zbyt długa byłaby to opowieść. Wymienię je tylko i skupię się na atmosferze. Zwiedziliśmy Bazylikę Większą Santa Maria Maggiore, Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy, Colloseum, Forum Romanum, Kapitol, Bazylikę Większą Św. Pawła za Murami.

            Wdrapując się na wzgórze Kapitolu spotkaliśmy Roberto - ulicznego sprzedawcę pamiątek. Ubogiego Człowieka, jakże bogatego duchem. Sam mając niewiele zdobył się na piękny gest, podarował nam breloczek z Colloseum, mówiąc, że to jego specjalny prezent dla nas. Pani Małgosia, nasza przewodniczka, przetłumaczyła nam jego słowa. Byliśmy bardzo wzruszeni. Ktoś z boku oceniłby to spotkanie jako nic nie znaczące. Nam utkwiło w pamięci. Z kolei schodząc ze wzgórza, spotkaliśmy się przypadkowo z księdzem Bartoszem. Kapłanem, który wspierał początki istnienia grupy, a teraz studiuje w Rzymie.

Obiecał przyjść na naszą popołudniową mszę świętą w Bazylice Św. Pawła za Murami. I jak powiedział, tak zrobił. W czasie kazania, które wtedy wygłosił, skierował do nas gorącą prośbę, abyśmy w pogoni za cappuccino i ciekawymi zdjęciami nie zgubili tego, po co tu przyjechaliśmy. Groby Apostołów, kolebka Kościoła, grób Jana Pawła II, tego nie trzeba uwiecznić aparatem. To trzeba zatrzymać w sercu.

            Wracając metrem czuliśmy się trochę jak u siebie. Nazwy niektórych stacji w prosty sposób kojarzyły się z nazwiskami niektórych z nas. Wprawiło to nas w doskonały nastrój.

Potem ciepła kolacja i powrót do hotelu. Nasze nogi i kręgosłupy wołały głośno – dzień był nie tylko piękny ale         i bardzo męczący. Pani Ania, nasza pani pilot, bardzo nas pochwaliła. Jej zdaniem niedziela była najbardziej wyczerpującym dniem z całego naszego pobytu w Rzymie. Myślała, że będzie z nami gorzej, a my trzymaliśmy się dzielnie.

            Kończąc pozwolę sobie na osobisty dopisek. Dziękuję wszystkim, za okazaną pomoc i ogromną wyrozumiałość. Chodniki, a nawet podjazdy dla niepełnosprawnych w wielu miejscach dopasowały się stylem do ruin starożytnego Rzymu.

            „Jedni drugim brzemiona noście”.

Bóg Wam zapłać.

Galeria zdjęć

Film